Kerala en thuiskomen

Het is al even geleden dat ik een blog geschreven heb. Dat komt omdat ik vorige week een aantal dagen op vakantie geweest ben in India. Toen ik eenmaal thuis was had ik een aantal daagjes nodig om mijn normale ritme weer op te pakken.

Ik ben samen met twee andere India-gangers een aantal dagen naar Kerala geweest. Kerala staat bekend als een erg groene staat. Als bioloog vond ik dit vooruitzicht al helemaal geweldig. In Bangalore heeft bijna al het groen namelijk plaats moeten maken voor gebouwen en drukke wegen. Een paar daagjes weg van de drukte, het lawaai en al het beton zag ik erg zitten.

Op vrijdag avond zouden wij met een sleeperbus, een bus met stapelbedden in plaats van stoelen, naar Allepy vertrekken. Ik heb nog nooit met een sleeperbus gereisd en omdat de reis 14 uur zou duren vond ik het bij voorbaat al erg spannend. De reis naar de bus bleek echter nog veel spannender te zijn. Met veel moeite heeft een van ons bustickets kunnen regelen. Op vrijdag moesten wij eerst naar het reisbureau komen om de boardingpassen op te halen en dan zouden de werknemers een tuktuk voor ons regelen en de locatie van de bus aan de bestuurder doorgeven. Wij zijn, naar onze mening, op tijd vertrokken uit ons appartement en hadden een Uber naar het reisbureau geregeld. Onderweg werden we echter twee keer aan de kant gezet door de politie. De ene keer omdat onze bestuurder geen gordel om had en de reden voor de tweede stop is ons nog steeds niet duidelijk. Om 6 uur hadden wij bij het reisbureau afgesproken. Door het verkeer en de politie kwamen wij daar pas om half 7 aan. Onze bus zou over een half uur vertrekken. Wij moesten rustig gaan zitten terwijl de mannen een tuktuk gingen regelen. Ik had hier een beetje moeite mee aangezien in al zag gebeuren dat we de bus zouden missen. Eenmaal in de tuktuk bleek de chauffeur geen haast te hebben en vertelde hij ons doodleuk dat het 20 minuten zou gaan duren. Hier werd ik niet geruster op. Als ze in India zeggen dat het 20 minuten gaat duren, dan durf ik er vergif op in te nemen dat het langer gaat duren. Gelukkig werden wij gebeld door iemand die bij de bus hoorde. Er werd op ons gewacht. Een aantal minuten na 7 uur kwamen wij aan en mochten wij gelukkig nog mee.
Na 14 uur kwamen wij aan in Allepy. Wij hadden een hostel geregeld die vrijwel direct aan het strand lag. Vanaf het terras konden wij met gemak de zee zien. Hier zijn wij twee dagen geweest en beide dagen hebben wij volop genoten van de vrije tijd. Op zondag hebben wij zelfs met een kano een tocht door de backwaters gemaakt.

Op maandag zijn wij vertrokken naar Mararikulam. Wij kwamen hier voor Marari beach, ook wel secret beach genoemd. Het was hier echter drukker dan ik verwacht had, maar nog steeds ontzettend mooi. Hier hebben wij ook een huisje dicht bij de zee kunnen regelen. Overdags waren wij op het strand te vinden en s’ avond konden wij genieten van een heerlijk maaltijd gekookt door de verhuurster.

Op woensdag zijn wij nog naar Kochi geweest. Wij waren van plan een fort te bezoeken, maar deze was nergens te bekennen. We hebben dus een marktje bezocht en de rest van de middag op een terrasje doorgebracht. Voordat wij naar Ernakulam, waar de bus terug stond, zijn gegaan hebben wij nog de Chinese visnetten (waar Kochi zo bekend om is) bekeken.

Op donderdag ochtend kwamen wij aan in Bangalore. Het voelde eerlijk gezegd weer als thuis komen. Inmiddels heb ik de gebruikelijke dagelijkse activiteiten weer opgepakt.

Op de Transit school vind ik het vaak lastig om in gesprek te gaan met de docent. Ik merk dat onze manier van omgaan met kinderen ontzettend verschillend is en dat ik mij vaak niet kan vinden in haar manieren. In de middag krijgen de leerlingen lunch en toen ik kwam vragen hoe laat deze zou komen zat de docente al met een stok op schoot. Een van de leerlingen stond bij het bord en moest in het Hindi een gedicht voor lezen. Zij vond dit duidelijk erg moeilijk. In plaats van de leerling aan te moedigen was de lichaamstaal van de docent erg geërgerd. Ik ben er bij gaan zitten en de docente vertelde mij dat ik ook gewoon naar boven naar het kantoor kon gaan. Ik zei dat ik er graag bij wilde zitten en bleef. Hier leek zij niet zo enthousiast over te zijn. De stok die ze vast had verdween niet lang daarna en ik heb het idee dat ze de leerlingen ‘aanspoort’ door ze tikken te geven met deze stok. Om deze reden wilde ik absoluut niet het lokaal verlaten.

Het slaan van leerlingen heb ik met meerdere mensen besproken. Deze gaven aan dat het heel normaal is, maar dat ik hier niet aan mee hoef te doen als ik dit niet zou willen. En natuurlijk wil ik dat niet. Omdat het hier nu eenmaal gebeurt begin ik mij nu steeds meer in te zien dat ik mij hier eigenlijk gewoon bij neer moet leggen. Hoe moeilijk ik dit ook vind.