Ik heb een blanke huid en blauwe ogen. Dus?

Mijn laatste dagen in India gaan bijna in. Aankomende vrijdag zit ik om 7 uur s' ochtends alweer in het vliegtuig. Dezelfde dag nog zal ik aankomen in Nederland. Ik moet toegeven dat ik bepaalde dingen in Nederland toch wel een beetje mis. Natuurlijk staan mijn familie en vrienden bovenaan dat lijstje. Op de tweede plaats staat de frikandel speciaal.

Ik maak maar een grapje. Op de tweede plaats staan het leven in de anonimiteit. Je kunt hier als blanke vrouw namelijk niet de straat op zonder dat je flink nagekeken wordt of dat mensen met je op de foto willen.

Van de week zijn we met zijn alleen een dagje naar een pretpark hier in de buurt geweest. Het park biedt ook een groot aantal waterattracties aan, waar wij dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Maar een relaxed dagje uit in Bangalore is heel anders dan een relaxed dagje uit in Nederland. Om de vijf minuten staan er weer mensen naast je die met je op de foto willen. Omdat ik natuurlijk in een waterpark sta heb ik mijn badkleding aan en heb ik het verzoek ook beleefd afgewezen. Hier reageren de mensen dan ook niet te aardig ook. Ze lijken het raar te vinden dat je in je bikini niet met een stel vreemde mensen op de foto wilt. We vragen ze dan ook wel eens wat ze met die foto’s willen gaan doen. Het antwoord op die vraag is dan meestal: ‘Aan mijn vrienden laten zien.’ Als wij dan vragen waarom ze dat dan zo graag willen, dan hebben ze vaak geen antwoord.

Ik had hier ook een interessant gesprek over met mijn huisgenootje hier in India. Omdat je blank bent trek je veel aandacht van de mensen en zijn ze eerder geneigd om je een soort speciale behandeling te geven. Als je laat weten dat je het apart vindt, dan lijken ze dat niet te begrijpen. Ik ben er dus ook blij mee dat ik straks weer terug ben in een land waar ik een van de vele blanken ben en waar ik, zonder steeds om foto’s gevraagd te worden, gewoon lekker kan genieten van een welverdiend dagje uit.

Mensen hier lijken niet alleen mijn huidskleur bijzonder te vinden, maar ook de kleur van mijn ogen. Als ik een euro had gekregen voor al de keren dat iemand mij hier vroeg of ik kleurenlenzen draag, dan was ik nu miljonair geweest. Gisteren nog was ik met een medereiziger in het winkelcentrum en stond er ineens een man naast mij die weer de nu al zeer bekende vraag stelde. Aangezien het al de honderdste keer was dat iemand het moest vragen verloor ik bijna mijn geduld en wilde ik hem wijzen op de biologisch incorrect vraag die hij mij stelde. De man vroeg mij namelijk of mijn pupillen echt waren (in plaats van de kleur van mijn irissen). Ik kon mij gelukkig beheersen en gaf hem het inmiddels standaard antwoord.

Natuurlijk weet ik wel dat de vragen voortkomen uit interesse en dat het goed bedoeld is, maar na vier maanden wordt het wel een beetje vervelend.

Al met al kijk ik er dus naar uit om straks weer een van de vele blanken in Nederland te zijn. Ik kijk erna uit om straks weer over straat te kunnen lopen of uit te gaan zonder dat mensen stiekem foto’s van mij maken, omdat ik het verzoek voor een selfie heb afgewezen.